هالیوود و معمای چین

 گیشه سینمای چین در حال تبدیل شدن به بزرگ‏ترین گیشه در دنیا است. این واقعیت چه تاثیری بر هالیوود و قدرت نرم آمریکا خواهد داشت؟
گله هایی از متجاوزان با قدرت هایی ماورایی، به تاخت به سوی چین حمله ور شده اند. در اثنای این حملههای رعدآسا به پایتخت، یک دختر ساده روستایی به مقاومت برخاسته. «مولان»، داستان یک تهاجم است. این فیلم، با سرمایه گذاری ۲۰۰ میلیون دلاری دیزنی ، بازسازی است از داستانی قدیمی به امید فتح بازار چین. به گونهای طراحی شده که بیننده آمریکایی و چینی را بر روی صندلی های سینما بنشاند، از طرح کلی فیلم بگیرید با آن دراگونی که چینی ها را کمی عصبی کرده تا کمپین تبلیغاتی که فیلم را یک شاعرانه ی کلاسیک چینی معرفی کرده. 
گیشه سینمای چین حالا در حدود ۹ میلیارد دلار میارزد و راه چندانی تا گیشه ۱۱ میلیادر دلاری آمریکا ندارد. از طرفی، کنترل موفقیت آمیز کرونا در چین و بسته شدن سالن ها در آمریکا، سبب شده تا نگاه ها در هالیوود به این سوی اقیانوس آرام خیره شود. 
حتی پیش از کرونا هم استودیوهای بزرگ آمریکا به سرمایهگذاران چینی و بازار آن چشم دوخته بودند. تنها در بین سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۹ درآمد دیزنی از بازار آسیا با رشدی دو برابری به ۱۱.۵ درصد درآمد سالانه شرکت رسید.
با این حال، دل بردن از شرق و غرب، دردسرهایی را هم برای هالیوود ایجاد کرده است: کمپانیهای چینی سرمایه را در خاک چین به هالیوود عرضه میکنند و از طرفی دستگاه سانسور چین در حال آغشته کردن قدرت نرم آمریکا با خصایص چینی است. 
سال ۱۹۹۴ که «فراری» نخستین فیلم آمریکایی در چین به نمایش درآمد تنها ۱۳ درصد از فروش گیشه به خارجی ها تعلق داشت. با تغییر آهسته قوانین، یک دهه بعد این سهم به ۲۵ درصد رسید. از طرفی همکاری مشترک با کمپانی ها چینی به هالیوود کمک کرد تا سهم خود را به ۴۳ درصد افزایش داده و زمانهای اکران بهتری را هم به دست آورند. مضاف بر این، تعداد سالن های این کشور از ۴۰۰۰ در سال ۲۰۰۵ به بیش از ۷۰۰۰۰ در سالها اخیر رسیده که رقمی چشمگیر است. 
بر اساس آمار Mojo، تا انتهای ۲۰۰۷ دیگر گیشه چین در اختیار هالیوود قرار گرفته بود. از میان ۲۵ فیلم پرفروش چین،۱۶ تای آن به هالیوود تعلق داشت. از این دوران به بعد است که به نقل از پیتر لوهر، مدیر بخش چین کمپانی لجندری، تمام استودیوها برای افتتاح دفتر در چین به صرافت افتادند. 
در آن سو، در سال ۲۰۱۶ کمپانی دالیان واندا، لجندری را به قیمت ۳.۵ میلیارد دلار خریداری کرد و در افتتاح استودیو خود در کیونگادو با پرداخت مبالغ هنگفت ستاره هایی همچون دیکاپریو و نیکول کیدمن را به ضیافت مهمان کرد. یکی از بزرگان هالیوود از این دوره سه ساله به عنوان دوره ای یاد می‏ کند که همه از گرفتن پول این احمق ها خوشحال بودند دقیقا مثل ژاپنی و عرب هایی که پیش از این برای عکس یادگاری با چهره های هالییود مبالغ هنگفتی را پرداخت می کردند. 
اما این رابطه به سرعت در حال تغییر است. استودیوهای چینی بزرگتر و مجهزتر شده اند و همکاری با آمریکایی ها باعث پیشرفت مهارت ها فیلمسازان چینی شده است. همزمان با افزایش کیفیت، چینی ها در حال ساخت فیلم در ژانرهایی هستند که پیش از این ممنوع بودند مثل ژانر علمی-تخیلی. حالا آسمان سیاست هم ابری شده است و بر مشکلات اقتصادی هالیوود در چین افزوده است. تحت رهبری ژی جی پینگ، با شعار یک ملت با فرهنگی استوار، سرمایهگذاری چینی ها در آمریکا و بالعکس دشوار شده است. تحت قوانین جدید برای همکاری در تولید، حداقل یک سوم سرمایه و تیم بازیگری باید چینی باشند. 
در جست‏ وجوی یک مطالبه
بزرگ‏ترین نگرانی منتقدان آمریکایی اما، سانسور است. دستگاه سانسور کمونیستها نه تنها موضوعات مربوط به تبت، تیانانمن و تایوان را سانسور می کند بلکه داستان های مربوط به سفر در زمان ارواح را نیز ممنوع کرده است. فیلم «دزدان دریایی کاراییب، سینه مرد مرده» تنها به دلیل وجود ارواح اکران نشد. 
در این میان بزرگ‏ترین هدف چین از شکل دادن به داستانهای هالیوودی، گسترش قدرت داستان‏گویی خود ورای مرزها است. مهم‏تر اینکه، شرکتهای چینی بیشتر درآمد خود را از سالن ها کسب می کنند در حالی که استودیوهای آمریکایی از حق پخش تلویزیونی، لایسنس بازی و غیره درآمدهای هنگفتی دارند. این واقعیت شرکت های آمریکایی را به نسبت شرکت ها چینی، در شرایط کرونا، در موقعیت بهتری قرار خواهد داد خصوصا که تغیییر رفتار بینندگان احتمالا ادامه دار خواهد بود.
تاثیر شبکه های پخش آنلاین بر قدرت نرم آمریکا نامعلوم است. یک اثر احتمالی این است که شرقیها و غربیها کمتر فرهنگ مقابل را هضم کنند. حتی با وجود اشباع نتفلیکس از فیلم های دیگر فرهنگ ها، مردم منابع داخلی ترجیح می دهند که این مورد در چین بسیار شدیدتر از باقی کشورها است. اختلاط فرهنگی در تصویرسازی هنوز هم پابرجا است اما احتمالا روزی چین و آمریکا مجبور شوند تا به صفحه نمایش کوچکتر اما ملی خودشان عقب‏ نشینی کنند.