قلب‌های قهرمان
ترجمه: نسیم بنایی، آینده نگر/ اکونومیست
بسیاری از هندی‌ها نیازمند این هستند که کسی آن‌ها را در آغوش بگیرد و از آن‌ها پرستاری کند اما دولت عملا در بحران کرونا کم آورده‌است و در موج دوم، نشان داده که کاری از دستش بر نمی‌آید. از بیمارستان‌ها گرفته، تا امکانات برای آزمایش گرفتن و حتی انجام کارهای بعد از ابتلا، همگی اشباع شده و ظرفیت رسیدگی به افراد بیشتر را ندارد. اما در عین‌حال، تعداد مبتلایان همینطور در حال افزایش است. ذخیره واکسن هم در این کشور کاهش پیدا کرده‌است. دولت در زمستان اعلام کرد می‌تواند این ویروس را مهار کند و حتی اعلام کرد برنامه‌هایی دارد اما اکنون در موج دوم، نشان داده که عملا کاری از دستش برنمی‌آید و اوضاع کاملا از دستش خارج شده‌است. حتی ضروری‌ترین نیازهای انسانی هم قابل برآورد کردن نیستند.
در شرایطی که دولت توانی ندارد و در برابر این شرایط، دچار کمبود شده‌است، نیروهای مردمی و داوطلب تلاش دارند کمبودهای دولتی را جبران کنند. شهروندان، خیریه‌ها، شرکت‌های خصوصی و حتی خدمتکاران در بخش‌های غیر دولتی، همگی دست به دست هم داده‌اند و با ابتکارات خود تلاش می‌کنند از شدت این بحران کم کنند. در واقع این مردم هستند که به کمک دولت آمده‌اند تا دولت بتواند از عهده مدیریت این بیماری بربیاید.
مهربانی در شهر
دیوندرا، معلمی ۳۸ ساله است که در یکی از روستاهای هند کار می‌کند. او به یک قهرمان در این کشور تبدیل شده‌است. این مرد، تماس‌های بسیاری از دوستانش در دهلی نو دریافت کرده‌است یعنی جایی که هزار و ۴۰۰ کیلومتر با آن روستا فاصله دارد. این معلم با تمام تلاش به دنبال اکسیژن است و به صورت ۲۴ ساعته تلاش می‌کند این نیاز را برای افراد مختلف برآورده کند. در واقع اکسیژن به هدیه‌ای تبدیل شده که این شخص به دست افراد می‌رساند. در توییتر و واتساپ، صدها قصه و داستان از زنان و مردانی دیده می‌شود که در شرایط سخت کرونایی تلاش می‌کنند با رفتارهای قهرمانانه خود، از دردهای مردم در شرایط کرونایی کم کنند. در همین شبکه‌های اجتماعی، افراد زیادی درخواست کمک کرده‌اند، یکی به دنبال اکسیژن است و دیگر به دنبال جایی برای نگهداری از بیمار خود. در این بین، داوطلبان، درخواست‌ها را در شبکه‌های اجتماعی رصد می‌کنند و مدام در تلاش هستند تا نیازهای مردم را در این سطح برطرف کنند. در واقع آن‌ها از هیچ کمکی دریغ نمی‌کنند.
البته اکثر تلاش‌هایی که در رابطه با کرونا در توییتر و شبکه‌های اجتماعی در هند صورت می‌گیرد، به صورت محلی انجام می‌شود. مردم هم تلاش می‌کنند در همان جایی که هستند نیازهای خود را برطرف کنند. مثلا ویشال سینگ، پدری ۸۰ ساله دارد که به کرونا مبتلا شده‌است. او به جای اینکه پدرش را به بیمارستانی دور از شهر خودش ببرد، در مدرسه‌ای که داوطلبان آن را به بیمارستان بدل کرده‌اند، به دست نیروهای داوطلب سپرده‌است. مدرسه‌هایی که در این زمینه به بیمارستان تبدیل شده‌اند اغلب مدرسه‌های خصوصی هستند.
پاسکار و رزی سالدانا، زوجی جوان از طبقه متوسط هند هستند که تصمیم گرفتند تمامی طلا و جواهرات خود را بفروشند و به همسایه خود که به کرونا مبتلا شده بود، کمک کرده‌اند. در دهلی، افراد زیادی وجود دارند که به دلیل کرونا، گرسنه مانده‌اند. شهروندان دیگر تلاش دارند به این افراد کمک کنند. مردی وجود دارد که به شهرت رسیده و در خیابان‌ها راه می‌افتد و به مردم گرسنه کمک می‌کند. در واقع او به مردم دهلی غذا می‌رساند.
برخی از ابتکارات هندی‌ها در شرایط کرونایی، کاملا سازمان‌دهی‌شده است. برای مثال نهادی شکل گرفته که به صورت داوطلبانه به افراد مهاجر در هند کمک می‌کند. کارگران مهاجر در بمبئی نیازمند کمک‌های زیادی هستند و نهاد خانا چاهیا در این زمینه تلاش می‌کند و کمک می‌رساند. نهادهای دیگری هم شکل گرفته‌اند که سوپ و غذاهای ساده به دست افراد بی‌بضاعت می‌رسانند. این نهادها از سال گذشته شکل گرفته‌اند و در این مدت، نقش حائز اهمیتی داشته‌اند. خیریه‌های قدیمی هم در عین‌حال، کمک می‌کنند و به فعالیت خود ادامه می‌دهند. غول‌های شرکتی در هند هم به میدان آمده‌اند و تلاش دارند در این زمینه کمک کنند. همه این‌ها نشان می‌دهد که هرچند دولت کم آورده اما شهروندان هنوز در تلاش هستند. جان بسیاری از مردم هند در دستان مردمی معمولی است که با کمک‌های داوطلبانه خود، درد کرونا را کم می‌کنند. هریک از این افراد معمولی، می‌توانند تحولی بزرگ در زمینه کرونا در هند ایجاد کنند.
