مسئله یک‌میلیارد نفری
اکونومیست
نامش را آنفلوانزای اسپانیایی گذاشته‌بودند، اما با توجه به تعدادی از هندی‌ها که توسط این پاندمی در ۱۹۱۸-۱۹ کشته شدند، شاید بهتر باشد که نامی دیگر بر آن گذاشته شود. چیزی در حدود ۱۸ میلیون نفر هندی بر اثر آن بیماری جان باختند که معادل تقریبا ۶ درصد جمعیت این کشور بود. یک قرن بعد، یعنی زمان حال که کرونا به دروازه‌های هند رسیده با کشوری روبه‌رو هستیم که جمعیت بسیار بیشتری دارد. این ترس پدید آمده که دومین کشور پرجمعیت جهان شاید باز هم سهمی عجیب از مشکلات دنیا را بر دوش بکشد.
تا زمان نگارش این گزارش که اوایل فروردین‌ماه است، این کشور از حیث ویروس کرونا شانس آورده. علیرغم نزدیکی این کشور و چین، جابهجایی افراد بین آنها نسبتا کم است که ناشی از روابط نه چندان جالب این دو غول است. مسئله اینجاست که از دیگر مراکز پاندمی جهان یعنی ایتالیا و ایران هم افراد زیادی به هند نمی‌روند. به همین دلیل است که هند هنوز تعداد زیادی بیمار کرونا شناسایی نکرده و نسبت به جمعیتش تعداد بیماران به طرز خیره‌کننده‌ای کم است.
تمام دولت‌مردان هند، چه در سطح کشوری و چه در سطح ایالتی، هم پاسخی بسیار قدرتمند از خود نشان داده‌اند. به سرعت سفر به این کشور را محدود کردند و غربال‌گری ابتدایی را در فرودگاه‌ها راه انداختند. هند همچنین وضعیت سلامتی صدها نفر از شهروندان خودش که در ووهان، تهران و میلان حضور داشتند را از نزدیک پیگیری کرد و آنها را به کشور خودش بازگرداند. کارزارهای بسیار زیادی برای اطلاع رسانی به عموم در تمام شبکه‌های تلویزیونی راه افتاده‌اند؛ پیام‌های صوتی ضبط شده به ۹۰۰ میلیون خط موبایل این کشور ارسال شده‌اند. در سرتاسر ایالات‌های مختلف بسیاری از مدارس و دانشگاه‌ها تعطیل شده و مراسم عمومی لغو شده‌اند. ایالت جنوبی کرالا که سابقه درخشانی در زمینه بهداشت و درمان دارد کارهای بیشتری هم کرده. داوطلبانی پیدا شده‌اند که نهارهای رایگان مدارس را به خانه‌ها رسانده و در کنار خیابان‌ها یا حتی دورافتاده‌ترین ایستگاه‌های اتوبوس روستایی امکانات دست‌شویی را ایجاد کرده‌اند.
*مشکلات از راه می‌رسند
بسیاری از افراد به کمبود داده‌های آزمایشی اشاره می‌کنند. با توجه به هزینه مجموعه نسبتا کوچکی از کیت‌های آزمایشی، به علاوه ظرفیت محدود آزمایشگاه‌های دولتی و علاقه به کنترل کردن فرایند پیچیده آزمایش به شکلی که خود این مسئله حاملی برای ویروس نشود، دولت هند تا اوایل فروردین تنها توانسته‌بود ۱۱ هزار و ۵۰۰ نفر را آزمایش کند. این عدد را با ۲۷۰ هزار نفر در کره جنوبی مقایسه کنید که جمعیتش در مقابل جمعیت هند اساسا به چشم نمی‌آید. و از آن‌جایی که عمده پروتکل آزمایشی به شدت روی مسافران متمرکز است، در حال حاضر با پدیده‌ای روبه‌رو هستیم که با نقایص آشکاری روبه‌رو است.
اگر ویروس واقعا از سدهای هند عبور کرده و وارد این کشور شده باشد، به احتمال زیاد هند هم سرنوشتی مانند باقی کشورها داشته باشد، منتها متناسب با جمعیت کشورش. بنابراین اپیدمی بیماری در هند دو هفته پس از آمریکا و یک ماه پس از ایتالیا خود را نشان می‌دهد. این مسئله بسیار نگران‌کننده است زیرا همه می‌دانیم که هند آمادگی نسبتا پایینی برای این مسئله دارد. پس از دهه‌ها سرمایه‌گذاری ناکافی در بهداشت عمومی، که تقریبا برابر با ۱.۳ تولید ناخالص داخلی در بودجه تعیین شده‌است، وضعیت امروزی هند نظام بهداشتی بسیار ضعیف و پر از شکاف است. در این کشور نه دکتر، نه تخت و نه تجهیزات کافی وجود دارد و این کشور ۱.۳ میلیارد نفری حتی در روزهای معمولی هم با مشکلات زیادی از این لحاظ روبه‌رو است. علاوه بر این، همین امکانات کم هم توزیع بسیار نابرابری دارند. یعنی در حالی‌که شهرهایی چون دهلی و بمبئی بیمارستان‌های خصوصی شاخصی دارند، در سال ۲۰۱۷، در بیمارستانی دولتی در گوراکپور ۶۳ کودک مبتلا به آنسافلیت به دلیل تمام شدن کپسول اکسیژن جان باختند. هندی که ۱۰۰ هزار تخت مراقبت ویژه داره که می‌توانند چیزی در حدود ۵ میلیون نفر را در یک سال به خود ببینند، احتمال دارد طی یک ماه با همین عدد روبه‌رو شود.
عموم مردم هم آمادگی لازم را ندارند، مخصوصا برای یک بیماری که عمدتا ریه‌ها را درگیر می‌کند و در مورد کسانی که بیماری‌های زمینه‌ای دارند شدیدتر اثر می‌کند. به هر حال اگر دریچه‌های هند بیش از حد به روی کرونا باز شود، مصیبتی در این کشور اتفاق خواهد افتاد که داستان آنفلوانزای اسپانیایی مقابل آن به چشم نمی‌آید.
*ترجمه نسیم بنایی/ آینده نگر/ منبع اصلی: اکونومیست
