چین می خواهد مشکلات تولید هند را با روش پاکستان حل کند

در سال ۲۰۱۴، نخست وزیر هند، ابتکاری با عنوان «هند را بساز» اجرایی کرد. ابتکاری که قرار بود به کمک آن هند تبدیل به ستاره تولید در منطقه شود. با این حال تولید ناخالص داخلی این کشور سال به سال در حال آب رفتن است.
در هفته گذشته Globaltimes روزنامه انگلیسی زبانی که در چین چاپ می شود، مقاله ای در این باره منتشر کرد. چینی ها در این مقاله شکست ابتکار مودی در تبدیل شدن به ستاره تولید در منطقه را  ناشی از امتناع هند از پیوستن به BRI دانستند. «اصرار هند به عدم پیوستن به طرح یک کمربند، یک جاده چین موسوم به BRI، نشان می دهد چطور برنامه های انتزاعی گمراه کننده هزینه هایی به هند تحمیل کرده و فرصت های این کشور را طی سال ها برای تبدیل شدن به ستاره تولید در منطقه سوزانده است. از سوی دیگر نخست وزیر مودی به آمریکا گرایش دارد، چیزی که در بین هندی ها نوعی احساس رضایت نسبت به خود را بپروراند».
در این مقاله نوشته شده «هند هنوز به نزدیک شدن به ایالات متحده آمریکا اصرار دارد. در یک نمایش عمومی کم نظیر برای یک رهبر خارجی در خاک ایالات متحده آمریکا، رییس جمهور دونالد ترامپ در کنار ۵۰ هزار هندی-آمریکایی در   Howdy, Modiمجمع هندی های آمریکا در هوستون حضور پیدا کرد تا به مودی خوش آمد بگوید. مودی در آنجا به ۹ زبان از این گفت که همه چیز در هند خوب است».
پر واضح است که چین می خواهد به هند بفهماند به جای نزدیک شدن به ایالات متحده آمریکا باید به پیوستن به طرح یک جاده، یک کمربند چینی ها  فکر کند. این دقیقا همان کاری است که همسایه غربی هند در سال های اخیر انجام داده است. پاکستان از ایالات متحده آمریکا فاصله گرفت، و درحالیکه به BRI می پیوست و البته کریدور اقتصادی پاکستان-چین یعنی CPEC را می ساخت.
CPEC دالان اقتصادی  بین نواحی غربی چین و اقیانوس هند است. این مسیر ارتباطی یک راه جایگزین برای دسترسی به منابع غنی نفت در خاورمیانه و ثروت های آفریقا به شمار می رود اما هرچند CPEC به توسعه زیرساخت های پاکستان کمک کرده اما اثری در تولیداین کشور نداشته است.
سهم صنایع در تولید ناخالص داخلی  پاکستان براساس داده های سایت استاتیستا در سال ۲۰۱۴، ۲۰.۰۳ درصد بوده  که در سال ۲۰۱۷، به ۱۷.۹۴ درصد کاهش یافته است. الگویی که چین در تلاش برای غالب کردن آن به هند است، بسیار شبیه به الگویی است که پاکستان آن را پیشتر دنبال کرده است.
نکته دیگر اینکه CPEC هزینه های بالایی به پاکستان تحمیل کرده که به دلیل انحراف دو طرف سرمایه گذاردر این پروژه رو به افزایش است. در سال ۲۰۱۹، هزینه پروژه کریدور اقتصادی پاکستان- چین به ۶۲ میلیارد دلار رسید که به نظر می رسد ۵۰ درصد بیشتر از هزینه ای اولیه  در سال ۲۰۱۴ است که ۴۶ میلیارد دلار برآورد شده بود. این هزینه ها   یعنی پاکستان روز به روز برای تامین مالی این پروژه بیش از گذشته به چین بدهکار می شود. در واقع با اجرای این پروژه بود که بدهی خارجی پاکستان رشد کرد و این کشور را به استقراض از صندوق بین المللی پول کشاند. خلاصه اینکه، BRI  مشکل تولید را در پاکستان حل نکرده و مشکلات تولید هند را هم حل نمی کند.