دولت به جای مالیات بر سفر، پایه های مالیاتی را توسعه دهد

عباس آرگون

صحبت های نمایندگان مجلس شورای اسلامی که دولت را مکلف به دریافت مالیات از سفر کرده اند، نشان می دهد مالیات بر سفرهای خارجی اشخاص حقیقی چیز جدیدی نیست و به معنای همان عوارض خروج از کشور است. عوارض خروج از کشور به تناسب  دفعات خروج از مسافران با درصدهای بالاتر دریافت می شود اما عوارض خروج به جای اینکه به خزانه دولت ها واریز شود، به شهرداری ها پرداخت می شود. زمانی که عوارض خروج را مالیات در نظر بگیرند، این مالیات به خزانه دولت واریز می شود. آنچه از اظهارات مسئولان و نمایندگان مجلس برداشت می کنیم همین است. اما اگر دولت هم مالیات، و هم عوارض خروج را از مسافران سفرهای خارجی مطالبه کند، این مسئله به طور حتم بر گردشگری اثر منفی خواهد داشت. غیر از این، توسعه پایه های مالیاتی بیش از هر موضوع دیگری در اولویت دولت است و بهتر است به جای پرداخت عوارض خروج و هم مالیات از مسافران سفرهای خارجی، بر این مسائل تمرکز کنند.
مالیات برای تامین هزینه های دولت ها در زمینه توسعه زیرساخت ها و ارائه خدمات اجتماعی ضروری است. ریشه بسیاری از خدمات اجتماعی مالیات است و اگر به توسعه کشور و پیشرفت آن علاقه داریم، نباید از مالیات چشم پوشی کنیم اما اکنون، دغدغه بیشتر مالیات دهندگان، عدالت مالیاتی است. بخش های شفاف اقتصاد کشور بار سنگین مالیات را بر دوش می کشند درحالیکه بخش مهمی از سود بازار به جیب قاچاقچی هایی می رود که هیچ مالیات و عوارضی پرداخت نمی کنند. از سوی دیگر معافیت های غیرضرور، بخش دیگری از اقتصاد کشور را از پرداخت هر نوع مالیات معاف کرده است.
دولت برای استفاده هرچه بیشتر از درآمدهای مالیاتی، باید به توسعه پایه های مالیاتی بیندیشد و بخش های غیرشفاف و معافیت ها را هم مدیریت کند. پاسخگویی دولت در قبال مالیاتی که دریافت می کند، از نکات کلیدی در این زمینه است. مالیات دهنده ضامن حجم بزرگ دولت نیست و در قبال مالیاتی که می دهد، از دولت انتظار خدمت دارد. دولت هم باید نسبت به مالیات دهنده پاسخ گو باشد و اعلام کند که مالیاتی که گرفته شده را کجا خرج کرده است.