بیماری‌های همه‌گیر چه سابقه‌ای در تاریخ ایران دارد؟
منصوره اتحادیه، تاریخ‌نگار و پژوهشگر، درباره سابقه امراض واگیردار در ایران گفت: همه‌گیری بیماری در کشور ما شایع بوده است. پیشتر طاعون در کشور شیوع پیدا کرده بود و وبا هم از این نوع بیماری‌های همه‌گیر بود. تا مدت‌ها به دلیل فقر اطلاعات علمی دلیل بروز و شیوع این بیماری‌ها در کشور ناشناخته بود.
اتحادیه به چاپ کتاب «وبای عالمگیر» در سال گذشته اشاره کرد که به شیوع بیماری وبا در اوایل قرن بیستم و دو سال پیش از انقلاب مشروطه در ایران می‌پردازد. این تاریخ‌نگار درباره شیوع وبا در آن سال‌ها گفت: براساس مستندات تاریخی، این بیماری از کرمانشاه به ایران آمد و پس از آن به هند و جنوب روسیه سرایت کرد. عده‌ای از مسافرات عتبات که ناقل این بیماری بودند، زیر بار قرنطینه نرفتند. مردم در آن زمان زیر بار قرنطینه نمی‌رفتند و می‌ترسیدند. دولت وقت هم برای کنترل بیماری تلاش می‌کرد اما امکانات آن محدود بود.
به گفته این تاریخ نگار و دارنده لوح و نشان امین‌الضرب «مردم در زمان شیوع وبا در کشور بی‌سواد بودند و شایعات زیاد بود. کار خطرناک مردم در آن زمان سفر رفتن بود که باعث شیوع بیشتر بیماری می‌شد. از سوی دیگر، بسیاری به دلیل ترس و عدم آگاهی از شهرها فرار می‌کردند. در نامه‌های باقی‌مانده از آن زمان و اسناد تاریخی نوشته شده که شهرها به دلیل شیوع بیماری خالی از سکنه می‌شد یا همه ماموران دولتی از یک شهر فرار می‌کردند و مردم می‌ماندند و بیمار می‌شدند».
اما سابقه شیوع بیماری در ایران چه درس‌هایی برای مردم امروز دارد؟ منصوره اتحادیه در این باره گفت: امروز باید آرامش را حفظ کنیم و به دستورات بهداشتی گوش کنیم و به آن عمل کنیم. باید ببینیم چطور می‌توانیم برای کنترل بیماری با هم همکاری کنیم. نباید به شایعات گوش کرد و باید امیدوار بود تا این روزهای سخت را پشت سر بگذاریم.
