غرش جمعیت

ترجمه نسیم بنایی/ اکونومیست/ آینده نگر

 همین چند وقت پیش قرار بود بزرگ‌ترین رویداد نمایشگاهی در بریتانیا برگزار شود. این رویداد همیشه یک جشن بزرگ به شمار می‌آمد. اما مرکز این نمایشگاه به جای اینکه با بادکنک‌ها و خوراکی‌های خوشمزه و لوازم نمایشگاه پر شود، مملو از تخت‌های بیمارستانی است. بله، کووید-۱۹ تمام برنامه‌ها را به هم ریخته و تمامیِ نقشه‌ها را نقش بر آب کرده‌است. به همین دلیل است که دولت، یکی از مهم‌ترین مراکز نمایشگاهی در این کشور را به یک بیمارستان بزرگ تبدیل کرده‌است. 
قواعد فاصله‌گذاریِ اجتماعی، مردم را وادار کرده‌است در هر کسب‌وکاری، از یکدیگر دوری کنند. کسب‌وکارها باید از راه دور، مشتریان خود را راضی نگه دارند. اما در مورد رویدادهای زنده‌ای که مردم را دور هم جمع می‌کرد، اکنون مشکلاتی ایجاد شده‌است. دیگر نمی‌توان مردم را یک‌جا دور هم جمع کرد. به هر حال شرکت‌ها به دنبال این هستند که مردم را دور هم جمع کنند اما حالا نمی‌توانند این کار را انجام دهند. به خاطر کرونا تمامیِ نمایش‌های تجاری و کنفرانس‌ها و نشست‌های کاری، ارزش خود را از دست داده‌اند. حضور در رویدادها به یک مسئله مهم و بغرنج تبدیل شده‌است. کنسرت‌ها به تنهایی کیف نمی‌دهند و با حضور دیگران هم امکان برگزاریِ آن‌ها نیست. در استادیوم‌های ورزشی هم گل زدن دیگر هیجان و لذت زیادی ندارد. گویی بدون حضور تماشاگران، بازی‌ها هیچ لطفی ندارند. آن‌ها باید باشند، فریاد بکشند و کولاک کنند. هرچند بسیاری از کسب‌وکارها توانسته‌اند دوباره به عرصه بازگردند اما کسب‌وکارهایی که نیاز به حضور آدم‌ها و برگزاریِ رویدادها دارند به‏کلی درمانده‌اند.
البته برخی از کسب‌وکارهایی که نیاز به برگزاریِ رویدادهای مختلف دارند، توانسته‌اند به نوعی مشکل خود را حل کنند. اما فشار کرونا هربار بیشتر می‌شود و شرایط برای این کسب‌وکارها هم پیچیده‌تر می‌شود. به این ترتیب، آن دسته‌ای که کارشان را در این مدت پیش برده‌اند هم متوجه شده‌اند که این روند موقتی بوده‌است. هنوز ضربه‌های سنگینی در راه است. بررسی‌های اکونومیست نشان می‌دهد درآمدِ بسیاری از این شرکت‌ها و کسب‌وکارها کاهش پیدا کرده‌است. نکته اینجاست که چشم‌انداز هم چندان مشخص و روشن نیست. برخی تحلیل‌گران می‌گویند احتمالا شرایط در سال آینده سخت‌تر خواهد شد. 
پر از خالی 
به بسیاری از اماکنی فکر کنید که رویدادهای مختلف در آن‌ها برگزار می‌شد. همه آن‌ها اکنون تعطیل و خالی هستند. آن دسته از مراکزی هم که هنوز تعطیل نشده‌اند، با قوانین و محدودیت‌های خاصی پیش می‌روند. برخی سازمان‌ها تلاش می‌کنند به شیوه‌های آنلاین به نوعی بر این مشکل فائق آیند. مثلا برخی از رویدادها حتی تنهایی و در خانه برگزار شدن‌شان می‌تواند بهتر باشد، مثلا رویداد ملیِ تهیه کیک در انگلستان. مردم راحت‌تر در خانه خودشان کیک درست می‌کردند. اما حتی شبکه ارتباطات زوم هم نواقصی دارد و نمی‌تواند هر موقعیتی را پوشش دهد. 
آن‌چه در حال حاضر جلوی ورشکستگی کسب‌وکارهایی که نیاز به برگزاریِ رویدادهای جمعی دارند را می‌گیرد، همین پیشرفت‌های دیجیتالی است. در واقع صنعت دیجیتالی به کمک این کسب‌وکارها آمده‌است تا آن‌ها بتوانند به صورت موقت به حیات خود ادامه دهند. اما راستش را بخواهید نمی‌توان تمام رویدادها را مثل «آمازون» برگزار کرد. نمی‌توان همه‌چیز را آنلاین کرد. در نتیجه باید برای درازمدت به فکر راهکارهای دیگری فراتر از پیشرفت‌های دیجیتالی بود. 
اما به صورت کلی، کسانی‌که دست‌اندرکار برگزاریِ رویدادهای حضوری هستند، می‌گویند دنیای دیجیتال تا حد زیادی وارد رویدادها خواهد شد. در واقعا عناصر دیجیتالی به قدرت و قوت خود باقی خواهند ماند. شاید بتواند وضعیت را کمی شبیه به گذشته کرد اما در واقع نمی‌توان به وضعیت عادیِ گذشته بازگشت. 
به هر حال برخی از کسب‌وکارها توانسته‌اند به نوعی به حیات خود ادامه دهند. مثل رویدادهای ورزشی که بدون حضور تماشاگران یا به صورت محدود، برگزار می‌شوند. اما جریان واقعا به این سادگی نیست و نمی‌توان انتظار داشت همه کسب‌وکارهایی که این فضا را دارند بتوانند بدون حضور افراد، به حیات خود ادامه دهند. بسیاری از آن‌ها فقط در شرایطی معنا پیدا می‌کنند که انسان‌ها حضور داشته باشند. شاید این کسب‌وکارها برای همیشه بمیرند یا دست‌کم تا زمانی‌که راهی برای مهار کرونا پیدا شود. حتی در مورد ورزش هم، همین حالا تعداد کسانی‌که آن را دنبال می‌کنند کاهش پیدا کرده‌است. این یعنی چنین صنایع و کسب‌وکارهایی باید به کلی متحول شوند. شاید هم شکل‌های جدیدی از این تفریحات، سرگرمی‌ها و رویدادها ابداع شود و دیگر هیچ‌وقت نیازی به این‌ها نباشد. به هر حال فعلا خبری از جمعیت نیست.